«Προσπαθείς να συμφιλιωθείς, να το αποδεχθείς»
«Φοβόμουν πάρα πολύ τον θάνατο όσο πίστευα όλα αυτά τα χρόνια ότι είμαι άτρωτος, στο απυρόβλητο. Όταν σου έρχεται ο τοίχος αντιμέτωπος προσπαθείς να συμφιλιωθείς, να το αποδεχθείς και να το καβαλήσεις κατά κάποιο τρόπο. Να καβαλήσεις τον φόβο σου, το φάσμα της ανυπαρξίας να κατανικήσεις δηλαδή όλο αυτό που απωθούμε μια ζωή, τον φόβο του θανάτου. Σε μένα ήταν πάρα πολύ έντονο, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ μέχρι τώρα, ωστόσο το διαχειρίστηκα».
«Είμαι αφημένος στις αντοχές του οργανισμού μου»
«Το μαθαίνω το Σεπτέμβριο. Είχα κάποια συμπτώματα οργανικά, πάω κάνω τις εξετάσεις μου και μου λένε έχεις έναν όγκο ήδη πολύ προχωρημένο. Ξεκινάω μια σειρά από χημειοθεραπείες. Αναζητούμε ένα παράθυρο ευκαιρίας για χειρουργείο, δεν υπάρχει. Ο δεύτερος κύκλος θεραπείας δείχνει ότι ο όγκος είναι πιο ισχυρός από τα φάρμακα και αυτή τη στιγμή δεν παίρνει καν χημειοθεραπεία. Άρα αυτή τη στιγμή είμαι αφημένος στην ενέργεια και τις αντοχές του οργανισμού μου οι οποίες προφανώς δεν είναι και ανεξάντλητες. Ο ηπατολόγος μου έχει πει για 2-3 μήνες».
Η ευθανασία στην Ελβετία
«Έχω κάνει τα χαρτιά μου ήδη για ένα ίδρυμα στη Ζυρίχη που δέχεται ξένους. Αποκαλείται βοηθούμενη αυτοκτονία. Πας με τους δικούς σου ανθρώπους και σου δίνουν ένα ποτήρι, δηλώνει για μια ακόμα φορά ότι το κάνεις με τη θέλησή σου, πίνεις το ποτήρι και μέσα σε ελάχιστα λεπτά φεύγεις».