Η σχέση μου με την ελληνική τηλεόραση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας θα παρακολουθήσω ποδόσφαιρο κι αν υπάρχει κανένα μεγάλο θέμα τότε θα δω και ειδήσεις. Το «X Factor» όμως είναι η αλήθεια πως κατάφερε να μου κινήσει το ενδιαφέρον από την αρχή και να με κρατήσει ως το τέλος. Δεν έτρεχα να σταθώ στην τηλεόραση, ούτε και είμαι από αυτούς που δεν έχασαν εκπομπή, αλλά γενικά μπορώ να πω ότι το παρακολούθησα τόσο, ώστε να έχω άποψη και για την παραγωγή και για τους τραγουδιστές που έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό.
Γράφει η Ευγενία Κουντούρη
Τον Ίαν Στρατή, αυτόν που τελικά τερμάτισε 2ος, τον είδα στην δική του οντισιόν. Πριν τραγουδήσει θυμάμαι πως τον χαρακτήρισα «νούμερο» γιατί η συμπεριφορά του ήταν αυτή του «κωλοπαιδαρά». Ήταν προκλητικός, ήταν αλαζόνας, έμοιαζε με κάποιον που πήγε εκεί μόνο και μόνο για να εκνευρίσει τους κριτές.
Και μετά πήρε το μικρόφωνο. Ο Ίαν Στρατής, αυτός ο πιτσιρικάς, αυτό το «ψώνιο» που πήγε στην Οντισιόν με την αλαζονεία «χάρη σας κάνω που βρίσκομαι εδώ», ήταν απλά απολαυστικός.
Έμεινα να τον παρακολουθώ να τραγουδάει Bruno Mars και είπα πως όχι μόνο οι κριτές θα πρέπει να τον «περάσουν», αλλά δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα με κάνει να πιστέψω πως αξίζει περισσότερο τη νίκη από αυτόν. Όταν ξεκίνησε το «κυρίως πιάτο» του X Factor κι όσο πέρναγε ο καιρός τόσο διαπίστωνα πως η αρχική μου εκτίμηση ήταν σωστή.
Ο Ίαν Στρατής είχε αυτό που λέμε «σταριλίκι» και που δύσκολα το βρίσκουμε. Μπορεί να μην είμαι «ειδικός», όμως ήταν τόσο εξόφθαλμες οι ικανότητες του που ακόμα κι εγώ μπορούσα να τις διακρίνω. Περφόρμερ, εξαιρετική φωνή, ο Στρατής είχε μία «λάμψη». Μία αύρα που τον κάνει να ξεχωρίζει. Γι’ αυτό και φυσικά δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση που έφτασε μέχρι το τέλος. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω μάλιστα πως αφού είπε και το τελευταίο τραγούδι (και πάλι Bruno Mars και Gorilla) τον χειροκρότησα και φώναξα «Μπράβο». Με έκανε να τον απολαύσω
Δεν μου έκανε εντύπωση λοιπόν που έφτασε ως εκεί, όπως και δεν μου έκανε εντύπωση πως τελικά έχασε από έναν ακόμα μέτριο τραγουδιστή της παραλιακής που θα κάνει δυο – τρεις σεζόν στο Φραντζέλικο ως δεύτερο όνομα. Το X Factor ήταν μία παραγωγή πολύ ανώτερη από τα στάνταρ της ελληνική τηλεόρασης και ο Ίαν δεν είναι για εδώ. Δεν είναι αυτός που θα τον ράνουμε με γαρύφαλλα στα μπουζούκια και που θα κατεβάσουμε δύο μπουκάλια μπόμπα ουίσκι ακούγοντας τα καψουροτράγουδα που θα του γράψει ο Θεοφάνους.
Ο Αντρέας Λέοντας έγινε ένας ακόμα Κύπριος που κερδίζει έναν διαγωνισμό τραγουδιού (η παράδοση με τους Κύπριους συνεχίστηκε) χωρίς να έχει πείσει κανέναν (εκτός ίσως από τον Γιώργο Θεοφάνους) πως αξίζει κάτι καλύτερο από τα χιλιάδες άλλα παλικάρια που ανοίγουν το πρόγραμμα στα μαγαζιά της παραλιακής.
Δεν λέω φυσικά πως το αποτέλεσμα ήταν «φτιαχτό». Αυτόν ψήφισαν οι πιτσιρικάδες, αυτός κέρδισε. Έχουμε συνηθίσει πλέον στο μέτριο. Θέλουμε να βλέπουμε τον «Νίκο Καρανίκα» του X Factor να θριαμβεύει, γιατί το ήσυχο, το «λίγο» είναι πλέον και οικείο. Ο Ιάν Στρατής μας έβγαζε από την «ασφαλή μας ζώνη».
Αφήστε που οι Κύπριοι το … έχουν αυτό με τα τηλέφωνα. Η καταγωγή μετράει περισσότερο από τις ικανότητες. Μήπως την επόμενη φορά να τους κλείσουμε απλά τις γραμμές;