Τελεί υπό καθεστώς πλήρους ιδεολογικής σύγχυσης, φιλοξενώντας στους κόλπους του ένα ανομοιογενές κράμα άσχετων μεταξύ τους στελεχών, που αποσυντονίζουν την πολιτική του πυξίδα και θολώνουν τον γενικότερο προσανατολισμό του. Ναι, όλα τα κόμματα αποτελούνται πάνω-κάτω από ανθρώπους διαφορετικής μορφωτικής, κοινωνικής και ηθικής κλάσης, αλλά όταν μια παράταξη χτίζει την οντότητά της πάνω στην καθαρότητα της ταυτότητάς της και τη διαύγεια των στόχων της, για να δεχτεί στο σώμα της ακροδεξιούς τυχοδιώκτες λίγο πριν στεφθεί πρώτη δύναμη, δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Είναι διαφορετικό να στοχεύεις στη δημιουργική πολυφωνία με εκλεκτικούς όρους, απ’ το να δίνεις άσυλο σε κατατρεγμένους πασόκους και τη Ραχήλ Μακρή για να διευρύνεις την εκλογική σου βάση.
Γιατί τυποποιεί κατά το δοκούν την έννοια της επαναστατικότητας, εμπορευματοποιεί αδίστακτα την πράξη της επανάστασης, και τις πουλάει και τις δύο κοψοχρονιά σε ένα ευάλωτο κοινό, που έχει ανάγκη από εκτόνωση. Χειραγωγεί το υστερικό πλήθος σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία και φέρεται σαν ανεύθυνος πρόεδρος δεκαπενταμελούς που κηρύσσει κατάληψη με πομπώδη αιτήματα, αλλά στην πραγματικότητα θέλει απλώς να γίνει αρεστός στη μάζα των μαθητών, που ψοφάει για λίγη λούφα.
Γιατί ξεπουλάει ανενδοίαστα το ήθος που υποτίθεται ότι πρεσβεύει από καταβολής του, συναγελαζόμενος με παπάδες, εκκλησίες, εικόνες, εφοπλιστές και ακροδεξιούς, παλινωδεί σε βαθμό οικτρής αστειότητας σε ό,τι έχει να κάνει με τις υποσχέσεις του, και περιφρονεί τα ανθρώπινα δικαιώματα θεωρώντας τα ήσσονος σημασίας (αλλά χρησιμοποιώντας τα ψηφοθηρικά όταν προκύπτει ανάγκη -βλέπε lgbtq rights).
Γιατί διακηρύσσει ανέξοδα αυτό ακριβώς που ο κόσμος θέλει να ακούσει, χωρίς να παράσχει καμία εγγύηση για το πώς θα πραγματοποιήσει όσα τάζει. Διαμορφώνει την ατζέντα του βάσει της δημοφιλέστερης κοινωνικής ονειροπόλησης (πότε είναι η ακύρωση δανειακών συμβάσεων, πότε η κατάργηση φόρων), συσπειρώνοντας γύρω του ενα ανερμάτιστο πλήθος που θα ψήφιζε με την ίδια ευκολία και Χρυσή Αυγή, αρκεί αυτή να το ικανοποιούσε εξίσου βολικά σε πρακτικό επίπεδο.
Από πλευράς πολιτικής ωριμότητας, βρίσκεται σε στάδιο φοιτητικού συνδικαλισμού γιατί δεν έχει κυβερνήσει ποτέ του, και άρα έχει την ευχέρεια ακόμη να ασκεί πολιτική ευσεβών πόθων. Αγνοεί ότι η κυριολεκτική (και όχι φαντασιακή) πολιτική έχει κόστος, κι επειδή δεν χρειάστηκε ποτέ να το αναλάβει, κάνει σα να μην υπάρχει, χαϊδεύοντας τα αυτιά του κόσμου. Έτσι, ευαγγελίζεται με περισσή άνεση μια ιδεατή και πέρα για πέρα ουτοπική εκδοχή του μέλλοντος, κατακρίνοντας όποιον δεν τη συμμερίζεται, λες και όσοι την αντιμετωπίζουν σκεπτικιστικά είναι απάνθρωπα κτήνη και όχι απλοί ρεαλιστές.
Γιατί ιδεολογικοποιεί και ξεπλένει τον παραλογισμό, βάζοντας ό,τι τον συμφέρει κάτω απ’ την ομπρέλα της σεπτής αριστεροσύνης του. Θεωρεί πως τα φρονήματα που ισχυρίζεται ότι τον διέπουν, καθαγιάζουν κάθε του πράξη και αντίληψη λες και αποτελούν από μόνα τους τεκμήριο ηθικής αγνότητας και υπεροχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να αποδείξει την ακρίβεια όσων λέει, φέρει αυτοδικαίως το κύρος του δόγματός του. Δεν μαζεύουν, άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο τα σκουπίδια οι αριστεροί και οι δεξιοί, in the words of the famous.
Πηγή:thecurlysue.com